Wineglass Bay

Als we wakker worden, zien we direct dat het een mooie dag is. De zon schijnt volop en er is amper een wolkje aan de lucht. We vertrekken op tijd en gaan eerst een ontbijtje scoren bij het enige zaakje in Coles Bay dat open is (hetzelfde als waar we gisteren onze pizza aten). Vervolgens slaan we wat water, bananen en mueslirepen in. We hebben namelijk het plan om een flinke wandeling te gaan maken.

Deze wandeling start in Freycinet NP, wat een paar minuten rijden is. De bedoeling is om te gaan wandelen van Wineglass Bay naar Hazards Beach. Een rondje van bijna 14 kilometer, met 388 hoogtemeters. Het is een ‘Grade 4’ wandeling, wat aangeeft dat het een pittige tocht is. De tijd die ervoor uitgetrokken wordt is 5 uur.

In de hoop dat we ons niks geks op de hals halen, beginnen we vol goede moed aan de hike. Het eerste stuk naar het uitkijkpunt over Wineglass Bay gaat alleen maar omhoog. De route geeft gelijk aan dat we naast het omhoog wandelen ook 400 traptreden meepikken. Oké… prima. Dit is nog goed te doen en de uitzichten zijn fantastisch. Er lopen best wat mensen richting dit uitkijkpunt, maar dat is ook wel weer leuk. Iedereen moet af en toe even een korte break nemen om op adem te komen. De moeite wordt boven direct beloond… Wauw, wat een uitzicht! We staan even ademloos te kijken.

Bovenop de berg is ook het moment dat we definitief de keuze moeten maken: gaan we door of lopen we dezelfde weg terug? Het uitzicht smaakt naar meer, dus we gaan door!

De volgende uitdaging is ruim 1000 traptreden afdalen naar het strand van Wineglass Bay Beach 4.8 . Onze ervaring is dat afdalen soms nog lastiger is dan omhoog lopen. Maar het gaat goed. We komen op een mooi wit strand met turquoise water. We kijken even rond, drinken wat en dan gaan we door…

Wanneer we de afslag nemen voor de komende 10 kilometer, zien we dat maar een handjevol mensen hetzelfde doet. Binnen no-time voelen we ons alleen op de wereld. We lopen door sprookjesachtige landschappen met alleen maar het geluid van vogels en de zee om ons heen. Wat voelen we ons bevoorrecht dat we dit mogen en kunnen doen! We genieten intens.

Na een tijdje komen we aan op Hazards Beach. Een verlaten strand dat verder niet bereikbaar is, tenzij je deze trail loopt. En wat voor een strand… Mensen die net een stukje achter ons liepen, geven nog even aan dat er net achter ons een grote, zwarte slang overstak. Shit… die hebben wij gemist!

We nemen een korte pauze op het strand en eten een mueslireep. Ik heb ergere lunchplekken gehad ;-). Met nog 2,5 uur op de teller lopen we door. We weten dat de route nu niet meer standaard gaat zijn. Dat zien we ook direct. De route wordt ruig en we zien echt niemand meer. Het pad is soms even zoeken en goed kijken waar we onze voeten neer moeten zetten. We klimmen steeds een stuk omhoog, om vervolgens weer af te dalen. Zo slingeren we om verschillende baaien heen.

Ineens lopen we uit de begroeiing en staan we bovenop een rots die over een prachtige baai uitkijkt. Fenomenaal, maar ik moet ook even slikken. Ik besef dat wanneer ik één misstap maak, ik honderden meters naar beneden val. Al snel wint het gevoel van euforie het van de angst.

Na bijna 14 kilometer en 5 uur wandelen (inclusief af en toe een fotopauze) komen we aan bij onze auto. WE DID IT!!! Moe maar trots gaan we op weg voor een drankje en een verlate snack met wederom een prachtig uitzicht.

Jeetje, wat is Tasmanië betoverend mooi. Het is eigenlijk niet te omschrijven of vast te leggen. Tasmanië heeft echt ons hart gestolen.