Van Tokyo naar Nikko

Onze laatste ochtend in Tokyo begonnen we, net zoals alle andere ochtenden, met een ontbijtje en een kop koffie buiten de deur. Vandaag reizen we door naar Nikko, wat op een uurtje of 2 boven Tokyo ligt.

We nemen een taxi bij ons hotel richting Tokyo Station en moeten daar nog uitvogelen hoe we een stoel reservering maken voor de Shinkansen. Dat gaat gelukkig vrij soepel. In het station krioelen alle mensen weer als mieren door elkaar en we weten even niet waar we naar toe moeten. Het station is zo immens groot… Gelukkig blijken we aan de goede kant te zitten en hoeven we alleen nog maar met de roltrap naar boven. Daar staat de Shinkansen al op ons te wachten. We zitten niet direct naast elkaar, maar met een gangpad tussen ons in. Naast Dirk zit een aardige, Japanse dame van 74, zo vertelt ze. Ze probeert een gesprek te voeren met Dirk, maar het gaat met handen en voeten. Als de Japanners al wat Engels spreken, dan is het nog steeds bijna niet te verstaan. Maar leuk en lief is deze dame wel.

Na nog een overstap komen we 2 uur later aan in het kleine dorp Nikko. Het is mega druk met toeristen en er is geen taxi of bus te krijgen die ons naar het hotel kan brengen. En dat moet toch echt onze eerste stop worden, want we willen onze zware tassen kwijt. Ondanks dat we weten dat het een zware tocht zal worden, besluiten we te gaan lopen. Het hotel ligt op een half uur lopen, berg op. Als we 3 kwart van de route gehad hebben met de stijging van 10% met zo’n 25 kilo bagage op ons lijf moet ik echt even bijkomen. We zien voor ons een mooie, zwarte, glimmende auto stoppen. Een man loopt ons tegemoet. Hij vraagt waar we naartoe lopen, dus we geven aan dat we naar hotel Marriot Fairfield moeten. En je gelooft het niet… Hij werkt bij ons hotel!!! Hij legt uit dat door de pandemie er bijna geen taxi’s meer rijden en dat ook de bussen flink hebben moeten inleveren door personeels tekort. Daarnaast is het nu hoogseizoen en zijn er veeeeeel meer toeristen dan voor de pandemie. Hij is in de auto gestapt om te kijken of hij wellicht toeristen kon helpen die gereserveerd hebben bij het Fairfield hotel. Onze redder in nood!! We mogen in zijn smetteloze auto stappen en hij biedt ons ook aan om even langs de supermarkt te rijden. In het hotel bieden ze namelijk geen ontbijt, lunch of diner aan om het concept van deze keten de lokale ondernemers steunt. Dat was voor de pandemie prima te doen, want eettentjes genoeg. Vandaag de dag is het echter wel een probleem door de overload aan toeristen. Je kan gewoon nergens terecht. Hij raadt ons dus aan om in ieder geval wat ontbijt in te slaan. Van het aanbod maken we gretig gebruik, nog nazwetend van onze klim.

Met de boodschappen in de pocket rijden we naar het hotel en checken we in. De aardige meneer vraagt wat onze plannen zijn. We leggen uit dat we vandaag graag naar de beroemde Shinkyo brug willen en naar het tempelcomplex. Hij biedt direct weer aan om ons te brengen. We zijn zo onder de indruk van deze aardige man. Hij biedt wel 10x zijn excuses aan dat we lang moeten wachten, ver moeten lopen enzovoort. Wat een gastvrijheid…

We gaan op pad. De reden dat we eind oktober deze reis maken, is omdat we graag wilde proberen om de herftskleuren te zien. Gisteren in Tokyo checkte we nog even de status en zagen we dat we bijna op de piek van de kleuren zitten! Tijdens onze treinreis dacht ik nog; yeah right.. piek met 23 graden en volle zon. Alles om ons heen was groen. Totdat we bij de Shinko brug waren… We zien de kleuren veranderen en dat wordt nog veel beter wanneer we het tempelcomplex betreden. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven.. Al die prachtige kleuren die fel afsteken tegen de tempels. Adembenemend!

Het complex is enorm. We zien als eerste Rinno-Ji tempel (belangrijkste tempel van Nikko) die prachtig rood afsteekt tegen de blauwe lucht. We lopen door naar de Toshogu tempel (mausoleum van een Shogun). Dit is een enorm groot complex wat prachtige gedetailleerde bouwwerken bevat. Zo mooi allemaal.

We kunnen nog uren dwalen in het complex, maar het is al na 16.00 uur en het begint al langzaam te schemeren. We besluiten dat we niet gaan gokken op een plekje in een restaurant, maar naar een winkel te gaan voor een simpele maaltijd. We moeten hiervoor een half uur bergafwaarts lopen en zien onderweg alle leuke winkeltjes van Nikko. We zien een klein stalletje met een oud mannetje die een soort deegballetjes op een stokje verkoopt. Moeten we proberen! We kiezen soya saus als topping. Resultaat… Het smaakt zoals het klinkt. Goor. Maar he, je moet alles proberen.

We lopen door en vinden de supermarkt waar we 2 magnetron maaltijden scoren met udonnoedels. En dan… begint de helse klim weer omhoog. Dit keer gelukkig zonder onze zwaarste tassen.

Ons hotel is prachtig en pas 2 jaar oud. De aardige meneer zei lachend dat dit ons geluk was van de pandemie. Het hotel heeft een jaar lang geen gasten kunnen ontvangen en is dus eigenlijk nog spiksplinter nieuw. En dat is absoluut te zien! Beneden is er een gemeenschappelijk keukentje en een grote tafel waar gasten zitten te eten. Heel knus. Ook wij eten hier onze maaltijden en kopen nog een fles Japanse wijn voor op de kamer. Je moet wat.. Helaas smaakt de wijn naar appeltjes ;-), maar ik besluit dapper door te drinken, wat voor Dirk geen probleem is.

Morgen gaan we Nikko NP bezoeken. We willen een hike doen van een uurtje of 3. Het is alleen hopen dat we er ook kunnen komen. We moeten namelijk 40 minuten met de bus en met al die hordes toeristen is het de vraag of dat we ergens in kunnen… De bussen rijden hier maar 1x per uur…

We verheugen ons op nog meer mooie kleuren en natuur!