Sunrise in Ubud
Ons nachtje was heeeeel kort. Om 02.15 uur ging de wekker. Maar wel voor een goed doel. Althans.. Dat hoopten we. We hadden namelijk een tripje naar de vulkaan, Mount Batur, geboekt om daar de zonsopgang te zien. Om 03.00 uur werden we opgehaald en zaten we samen met nog een Frans stel in een busje. Wat direct opviel was dat de chauffeur nogal chaotisch was. Zijn Engels was niet al te best dus we konden niet alles volgen. Wat we wel konden volgen is dat hij nogal gehaast de berg op scheurde richting base camp, wat een uur rijden was. Verkeersregels kennen ze hier niet.
Je kon kiezen of je de klim omhoog te voet af legde (ruim een uur wandelen) of met een jeep. Wij besloten dit keer voor de luie variant te gaan. Eenmaal aangekomen op base camp krioelde het van de mensen. Wandelaars, chauffeurs, gidsen, alles liep door elkaar. We werden aan een tafel gezet en kregen een bananenpannenkoek. Ik zag de 2 Nederlandse meiden uit ons hotel ook aankomen. Zij waren een uur eerder opgehaald want zijn gingen de tocht te voet afleggen. We vonden het dan ook vreemd dat we elkaar toch tegenkwamen. Wat bleek.. bij hen was iets mis gegaan. Ze waren hen vergeten op te halen en sindsdien was het chaos. Dat verklaarde voor ons een hoop..
Na de pannenkoek werden kregen we allerlei excuses en werden met de auto naar onze jeep gebracht. Op een donker stuk, een paar dorpen verderop zagen we 1 jeep. We moesten wachten op de 2e (voor het Franse stel). Alles ging houtje touwtje, maar in the end zaten we en gingen we op weg.
De jeep was ook nogal houtje touwtje, maar de rit was wel lachen. Vooral toen we off road gingen en stijl het vulkanisch gebied in reden. Onderweg weer een en al chaos. Jeeps die pannen hadden, mensen die overplaatst werden enz. Maar rond 06.00 uur waren we boven. Met alle andere jeeps (we gokken meer dan 50 stuks). We klommen op het dak van de jeep en daar begon het spektakel…
Langzaam werd het licht… een prachtig gezicht met wolken die mysterieus in het dal hingen. En ineens komt langzaam maar zeker die grote gele bal omhoog. Wat een magisch gezicht is dat.. Echt adembenemend. Onze chauffeur maakte met de telefoon van Dirk een hele reportage. We deden er een beetje lacherig over, maar die kerel wist hoe hij mooie plaatjes moest vastleggen!
Het was een bijzonder schouwspel.. al die jeeps in rijen met mensen op dak. We gokken dat we een van de weinigen waren die echt de zonsopgang gezien hebben. De rest van de mensen stonden met hun rug naar de zonsopgang te poseren. Bizar… alles voor the gram!
Toen de zon eenmaal op was zijn we nog naar 2 andere uitkijkpunten gereden. Allebei met hun eigen charme. Daarna gingen we terug naar base camp om met onze chauffeur naar een koffie proeverij te gaan. Dat zat blijkbaar ook in het pakket. Het was duidelijk dat niemand daar echt behoefte aan had, maar we hebben braaf even rondgekeken.
Om 10.00 uur waren we terug bij het hotel. Moe en hongerig. Na een brunch zijn we lekker neergeploft bij het zwembad. Ons doel was om in iedere plaats die we aandoen een massage te boeken. Helaas gooide de Bali belly roet in het eten (oh nee de ecolie bacterie) in Canggu, maar hier hebben we vanmiddag genoten van een heerlijke Balinese massage in de Spa van ons hotel.
Omdat onze laatste avond alweer is aangebroken in Ubud besloten we te gaan eten bij een mega mooi restaurant in een wijk waar we nog niet geweest waren, CHORA Mediterranean Restaurant & Bar. Ook hier was het weer prachtig. We blijven onze ogen uitkijken. En ook hier zaten alleen maar stellen die in de ene hand hun vork hielden, en in de andere hand hun telefoon. Er worden echt geen gesprekken meer gevoerd aan tafel. Te bizar voor woorden… We worden echt oud, denk ik…
Morgen reizen we naar onze volgende bestemming. Een klein mini eilandje voor de kust van Lombok; Gili Trawangan (beter bekend Gili T.) We zijn benieuwd!
